Aan mijn verslaving 

Je was zo’n hulp altijd voor mij, tenminste dat dacht ik… Ik was 14 jaar; jong en onwetend. Door alle problemen thuis ging ik vluchten naar zogezegde “vrienden“ die uitgingen naar discotheken. Daar dronk ik mijn eerste pintjes. Zo ziek ik was; zo goed vergat ik eventjes alle pijn en verdriet. Jij was er toen voor mij zonder mij fysiek of mentaal pijn te doen; ten minste dat dacht ik toen…

Je liet me telkens lachen als ik eigenlijk moest huilen. Of je zorgde er juist voor dat ik wel kon huilen omdat ik het huilen afgeleerd had.

Je zorgde ervoor dat ik niet meer na moest denken en de snijdende innerlijke pijn niet meer voelde. Je zorgde er toen voor dat ik wel durfde open te zijn naar andere personen en dat ik mondig durfde te zijn. Iets dat ik echt nodig had. Je zorgde er toen voor dat ik 1 keer per week uit kon kijken… Naar iets verzachtends… Je zorgde ervoor dat ik vol kon houden… ten minste dat dacht ik toen…. 

Jij kwam één keer in de week; in het weekend; om mij even alles te doen vergeten... Er was “iemand” waar ik me aan kon “vast” houden… De jaren erna merkte ik echter dat het langskomen van jou; 1 keer per week; niet meer voldoende was om mijn verdriet en pijn te verzachten… Dus goot ik drank in lege colaflesjes om die tijdens de pauzes op school in de wc op te drinken. Ook had ik flessen drank in mijn nachtkastje staan. Voor ik opstond dronk ik snel een paar slokken. Anders lukte het mij niet om op te staan en naar school te gaan. Mijn pintjes stonden tijdens de middagpauze al klaar in het café achter de hoek van het Atheneum toen ik 16 jaar was. 

Jaren gingen voorbij met jou; als “beste vriend” aan mij zijde… Als ik verdrietig dan was je daar… Was ik vrolijk dan was je daar…

Had ik iets te vieren dan was je daar… Ging er even iets moeilijk dan zorgde je er ook voor dat je er heel snel bij was…

Jij; verslaving; liet een ik naar de wereld zien die helemaal niet de echte ik was. Jij verslaving hebt jaren een “robot”-ik gecreëerd die altijd maar “vol” hield en doorging. Die altijd maar lachte; verschillende diploma’s haalde; werkte en een vaste relatie begon. Jij verslaving; hebt andere mensen nooit de echte ik laten zien. Echte ik heeft nooit “echt” zelf keuzes kunnen maken… Niet in haar kind of jeugdtijd door de problemen thuis… Maar erna zat ik ook weer gevangen in JOU … Echte ik heeft nooit keuzes kunnen maken in welke gevoelens ze uitte; wat ze meestal zei; hoe ze zichzelf wilde gedragen bij andere personen of in groep… Altijd nam JIJ het voortouw verslaving.  Je was soms frank en overdreven vrolijk en lacherig.  Maar de echte ik ging kapot vanbinnen want je hielp mij helemaal niet…. De echte gevoelens en emoties konden en mochten nooit zijn alsook de echte ik kon niet helen of ruimte innemen in het leven…. Jij verslaving nam meer en meer en wist niet van ophouden… 

Tot 8 jaar geleden ongeveer… Toen er weer een erge “krak” kwam door een gebeurtenis in mijn leven… Toen nam je; zonder ik nog iets of wat enige inspraak had; volledig alles over… Ik dronk van 's morgens tot 's avonds mezelf elke dag letterlijk in coma. Echte ik was zo alleen en eenzaam. Jij was nooit mijn vriend geweest. Echte ik moest gaan vechten om te blijven leven. Want jij verslaving wilde dat ik ermee stopte. Jij verslaving zorgde ervoor dat ik vol met uitslag stond omdat mijn lichaam het aan het opgeven was. Jij verslaving zorgde ervoor dat ik het geestelijk op aan het geven was.  Jij verslaving hebt ervoor gezorgd dat ik mijn partner zo veel verdriet aangedaan heb… Slechts een overblijvende schim van de echte ik, nam het 8 jaar geleden op tegen jou … Met vallen en opstaan…

Nu ben ik nuchter… Nu heb ik na een lange weg eindelijk stilletjes aan het vertrouwen en zelfvertrouwen dat het eindelijk echt tijd is voor mij…. Ik wil jou echt nooit meer toelaten in mijn leven of in mij… Daarom werk ik elke dag bewust aan mezelf. 

Bewust ZIJN van mezelf; mijn eerlijkheid naar anderen en mezelf toe… Telkens OP-merken dat ik moet delen…ik kan en moet het niet alleen doen… Anderen leren alsook proberen te “VER”-trouwen. Dag per dag en stap per stap. En nu, na jaren nuchter te zijn wil ik dit ook eventjes delen. Want ik ben trots op de weg die ik al afgelegd heb. Ik ben dankbaar voor het leven dat ik; ondanks alles; LEEF en als allerbelangrijkste... Ik ben gelukkig met wie nuchtere; ECHTE ik is en vooral ook; MAG zijn.💗

Anoniem